آن دیده که با مهر به سویم نگران بود

دیدم که نهانی نظرش با دگران بود

آن اختر تابنده - که پنداشتمش عشق-

تا سوی من آمد چو شهابی گذران بود

بشکست مرا پشت ز سردی که به من کرد

من شاخهٔ گل بودم و او برف گران بود

با آب روان، برگ گل ریخته می رفت

خوش، آن که چنین در سفرش هم سفران بود

نرگس ز چه با غنچه در آمیخت؟ که مشکل

با کور دلان صحبت صاحب نظران بود

رقصید و به همراه صبا طره برافشاند

گفتی که چو ما بید زآشفته سران بود

در کوه نشستیم که با لاله نشینیم

با داغْ دلان الفت خونین جگران بود

سیمین دگر امروز ندارد خبر از خویش

با آنکه خود آرام دل بیخبران بود!